در قرن حاضر افزایش بی رویه جمعیت و نیاز به تأمین مواد غذایی باعث شد در زمینه علوم کشاورزی و مواد غذایی شاهد یک گذر جدی و اجتناب ناپذیر از کشاورزی سنتی به کشاورزی پیشرفته و به کارگیری روش های نوین زیست فناوری در تولید محصولات زراعی و دامی باشیم. در این حوزه ، زیست فناوری به دو دسته گیاهی و حیوانی تقسیم می شود. بیوتکنولوژی گیاهی ، کاربردهای حال و آینده مهندسی مواد خام حاصل از گیاهان است که شامل عملکرد محصولات ، تغییر ترکیب محصول (اسیدهای چرب ، پروتئین ها ، طعم ، رنگ و...) بهبود ترکیب تغذیه ای ، تبیین ژن های جدید (پروتئین ها ، سیستم تثبیت نیتروژن) ، بهبود قابلیت نگهداری (انبارداری ، طول عمر نگهداری) کاهش مراحل فرآیند و بهبود مقاومت می باشد. در بخش بیوتکنولوژی حیوانی نیز هدف بهبود کیفیت مواد غذایی از جمله بالا بردن میزان به طور مثال شیر و گوشت حیوانات ، بهبود مقاومت در برابر بیماری ها و تولید گوشت و شیر بهتر است. تاکنون گیاهان زراعی تراریخته پرمحصول و مقاوم مانند ذرت ، برنج ، سویا ، گوجه فرنگی و گندم تولید شده و روش های نوین زیست فناوری در افزایش تولید شیر و گوشت دام مؤثر واقع شده اند. به طور کلی عمده ترین کاربردهای زیست فناوری کشاورزی را می توان به دسته های زیر تقسیم کرد :

-          ایجاد گیاهان مقاوم به حشرات و آفت ها

-          ایجاد گیاهان تحمل کننده علف کش ها

-          ایجاد گیاهان مقاوم به بیماری های ویروسی و قارچی

-          ایجاد گیاهان مقاوم به شرایط مانند سرما ، گرما و شوری

-          ایجاد گیاهان دارای ارزش های غذایی ویژه و با طعم و عطر بهتر

-          ایجاد گیاهان دارای خاصیت درمانی – پیشگیری

-          ایجاد گیاهان دارای خصوصیت متابولیکی تغییر یافته مانند رشد سریع و راندمان کشت بالاتر

-          ایجاد دام های تراریخته دارای خصوصیات ویژه ای مانند تولید شیر زیاد یا گوشت کم چربی

-          ایجاد جانورانی که به عنوان کارخانه تولید آنتی بادی و واکسن و دارو عمل کنند

-          ایجاد ماهی ها و سایر دام هایی که با سرعت زیاد رشد می کنند.